معرفی کامل کشور استرالیا
در این مطلب میپردازیم به معرفی کشور استرالیا و شرایط اقلمی کشور استرالیا و همچنین اطلاعاتی را درباره ی مردم استرالیا در اختیار شما قرار میدهیم.
استرالیا، کوچکترین قاره و یکی از بزرگترین کشورهای روی زمین است که بین اقیانوس آرام و اقیانوس هند در نیمکره جنوبی قرار دارد. پایتخت استرالیا کانبرا است که در جنوب شرقی بین مراکز بزرگتر و مهم اقتصادی و فرهنگی سیدنی و ملبورن واقع شده است. بارزترین ویژگی این کشور پهناور، انزوای جهانی، ارتفاع کم و خشکی بیشتر سطح آن است. استرالیایی ها از بسیاری جهات خوش شانس هستند زیرا قاره خود را که فقط کمی کوچکتر از ایالات متحده است با هیچ کشور دیگری تقسیم نمی کنند. استرالیا برای بسیاری از بازدیدکنندگان،زیبایی منحصربه‌فرد و شگفت‌انگیزی دارد. استرالیا سرزمین دشت های وسیع است. استرالیا یک قاره خشک است و به طور کامل یک سوم از مساحت آن را بیابان اشغال کرده است، یک سوم دیگر آن نیمه بیابانی است و تنها در شمال، شرق، جنوب شرق و جنوب غربی بارندگی کافی برای پوشش های گیاهی وجود دارد که به طور قابل توجهی از سطح زمین در برابر هوا محافظت می کند.
شرایط اقلیمی استرالیا
همانطور که کمی پیش گفته شد استرالیا قاره خشک است. میزان بارندگی (عمدتاً در سال کمتر از 20 اینچ (500 میلی متر) و در بعضی مناطق آن کمتر از 10 اینچ (250 میلی متر) است. ویژگی های اصلی آب و هوای استرالیا از موقعیت، شکل و اندازه آن ناشی می شود. در تابستان (دسامبر تا فوریه)، زمانی که خورشید در شمال استرالیا می تابد، دما بسیار بالا است. دریا تأثیر تعدیل کننده کمی دارد و ارتفاعات به اندازه کافی گسترده یا مرتفع نیستند. دمای هوا در زمستان معتدل باقی می ماند به جز در ارتفاعات تاسمانی و جنوب شرقی استرالیا که برف در آنها می بارد. استرالیا به دلیل موقعیت جغرافیایی خود تحت تأثیر بادهای جنوب شرقی قرار دارد. باران‌های تابستانی از اهمیت بیشتری برخوردار هستند، زیرا بیشتر مناطق شمالی استرالیا در سایه باران‌های محافظت‌شده کوه‌های مرتفع شرقی قرار دارد. آب و هوای گرم و خشک که در تابستان (دسامبر تا فوریه) برای استرالیا معمول است، اغلب باعث آتش‌سوزی در جمنگل های این کشور می‌شود.
مردم استرالیا
امروزه جمعیت استرالیا از بیش از 270 گروه قومی تشکیل شده است. بافت جمعیتی پیچیده در استرالیا در آغاز قرن بیست و یکم کاملاً با همگنی و شرایط برابر این کشور در نیمه اول قرن بیستم در تضاد بود. حدود نه دهم جمعیت استرالیا از اجداد اروپایی هستند و بیش از یک پنجم جمعیت آن متولدین خارجی هستند. از بین کسانی که در خارج از کشور به دنیا آمده اند، حدود نیمی از آنها در اروپا متولد شده اند، اگرچه بیشترین درصد از آنها از بریتانیا بوده اند. در میان گروه‌های بزرگتر غیر اروپایی، نیوزلندی‌ها و چینی‌ها هستند. رشد مهاجرت، به ویژه مهاجرت آسیایی (از چین، ویتنام، هنگ کنگ و فیلیپین) که در دهه های پایانی قرن بیستم آغاز شد، همراه با جریان بعدی پناهندگان از بالکان، چشم انداز فرهنگی را تغییر داد. دو گروه قومی، چینی ها و ایتالیایی ها، از قرن نوزدهم حضور مهمی در استرالیا داشته اند.
چینی ها
تاریخ طولانی مهاجرت چینی ها به استرالیا به اوایل قرن نوزدهم بازمی گردد. در دهه 1850، ده‌ها هزار نفر از چینی‌ها برای تامین نیروی کار ارزان به عنوان کارگر در استرالیا مشغول به کار شدند. پس از مدتی بسیاری از معدن‌کاران چینی به خانه‌های خود نزد خانواده‌های خود در چین بازگشتند، اما برخی دیگر برای ایجاد مشاغل یا کار در زمین ماندند. از آنجایی که بسیاری از مهاجران چینی دارای پیشینه روستایی و دارای مهارت های مدیریت آب و زمین بودند، نقش مهمی در توسعه اولیه کشاورزی استرالیا داشتند. جوامع چینی همچنین باغ‌هایی را راه‌اندازی می‌کنند که در آن مواد غذایی تازه مانند سبزیجات، گیاهان دارویی و سایر ادویه‌ها پرورش داده و به فروش می‌رسند. بسیاری دیگر از چینی ها به عنوان کارگر، آشپز، نجار و مترجم کار می کردند.
با این حال، نارضایتی و خشم به دلیل تهدیدی که مهاجران چینی برای استعمارگران اروپایی ایجاد می‌کردند، افزایش یافت، زیرا می‌خواستند رقابت اقتصادی ناشی از مهاجران آسیایی را محدود کنند. به عنوان یک واکنش، زمانی که استرالیا در سال 1901 به یک فدراسیون تبدیل شد، یکی از اولین قوانینی که توسط دولت تازه تاسیس تصویب شد، قانون محدودیت مهاجرت در سال 1901 بود. این قانون که به عنوان سیاست استرالیای سفید شناخته می شود، به طور خاص برای پایان دادن به مهاجرت آسیایی ها به این کشور به منظور حفظ جمعیت "سفیدپوست" طراحی شده است.
ایتالیایی ها
مهاجران ایتالیایی یکی دیگر از گروه های فرهنگی با سابقه طولانی و غنی در استرالیا هستند. اولین جامعه ایتالیایی در سال 1850 در زمان استخراج طلا در این کشور به استرالیا وارد شدند. پس از تمام شدن طلا در منطقه، بسیاری از ایتالیایی ها در استرالیا ماندند و جوامع کشاورزی را در سایر نقاط کشور تأسیس کردند. مانند چینی ها، بسیاری از مهاجران ایتالیایی از پیشینه روستایی آمده بودند که به آنها کمک کرد تا در کشاورزی سرآمد شوند. پس از جنگ جهانی دوم، طرح‌های مهاجرت استرالیا در دهه‌های 1950 و 1960 تعداد زیادی از مهاجران ایتالیایی را به استرالیا آورد. در حومه شهرها، ایتالیایی‌ها مشاغل خانوادگی از جمله بارها، رستوران‌ها،فروشگاه‌های عمومی، را راه‌اندازی می‌کنند. از دهه 1950 به بعد، تعداد زیادی از ایتالیایی ها نیز به شمال کوئینزلند مهاجرت کردند و در آنجا برای کار در مزارع شکر استخدام شدند. مهاجران ایتالیایی همچنین در پروژه‌های ساختمانی مهمی به کار گرفته شدند.
مردمان بومی
آزار و اذیت و بی تفاوتی سیاسی نسبت به مردم بومی نتوانست فرهنگ آنها را از بین ببرد. یک رفراندوم ملی در مورد حقوق بومیان که در سال 1967 برگزار شد، با انتقال قدرت قانونگذاری بر امور بومیان از ایالت ها به دولت فدرال موافقت کرد و این احیای مجدد را تسریع کرد. تعداد بومیان استرالیا و جزیره نشینان تنگه تورس، اگرچه هنوز تنها بخش کوچکی از کل جمعیت است، در دهه های پایانی قرن بیستم و قرن بیست و یکم به طرز چشمگیری افزایش یافت و از 115000 نفر در سال 1971 به حدود 550000 نفر در سرشماری سال 2011 رسید. . از دهه‌های 1970 و 1980، مهاجرت مردم بومی به شهرها، الگوهای قدیمی را تغییر داد، به جز در قلمرو شمالی، که در آن توزیع روستایی غالب بوده است. رشد جمعیت بومیان با افزایش تعداد استرالیایی های متولد شده در ویتنام، چین، هنگ کنگ و فیلیپین بیشتر شده است. در اوایل قرن بیست و یکم، حدود یک سوم کل مهاجران تازه وارد در آسیا متولد شده بودند. هزینه‌های هنگفتی برای امور بومیان انجام شده است که باعث ناراحتی گروه‌های اقلیت بزرگتر شده است که کمتر دیده می‌شوند.
زبان های استرالیا
اگرچه انگلیسی زبان رسمی استرالیا نیست، اما عملاً زبان ملی است. با این وجود، صدها زبان بومی وجود دارد اگرچه بسیاری از آنها از سال 1950 منقرض شده‌اند، و بیشتر زبان‌های باقی‌مانده بسیار کم استفاده می شوند. زبان‌های گروه‌های مهاجر در استرالیا نیز چینی، ایتالیایی و یونانی می باشد.
دین و مذهب
در هر سرشماری از اوایل دوران استعمار، اکثر استرالیایی‌ها به مسیحیت، عمدتاً آنگلیکان و کاتولیک رومی، اقرار کرده‌اند، اما ماتریالیسم تأثیرگذارتر از مسیحیت شده است. تعداد کاتولیک های رومی برای اولین بار در اواخر دهه 1980 از تعداد انگلیکن ها بیشتر شد. در اوایل قرن بیست و یکم، بیش از نیمی از استرالیایی‌ها خود را مسیحی می‌دانستند. حدود یک چهارم کاتولیک رومی و یک پنجم آنگلیکان بودند. نسبت‌های کوچکتر متعلق به دیگر فرقه‌های پروتستان و همچنین گروه‌های کوچکی از یهودیان و هندوها بودند. نسبت مسیحیان ارتدوکس، مسلمانان و بودایی ها در اواخر قرن بیستم به شدت افزایش یافت. تقریباً یک چهارم استرالیایی ها هیچ دینی نداشتند. برخلاف مهاجران اروپایی، جوامع بومی سنتی به شدت معنوی هستند. در جوامع بومی دین به زندگی معنا می بخشد و موضوع هماهنگ کننده پیوند پایدار بین زمین و مردم است.
در انتها شما می توانید برای دریافت اطلاعات بیشتر با شماره های موسسه بین المللی راد تماس گرفته و از مشاوره رایگان تلفنی بهره مند شوید.